- نویسنده:حسین ملکی
- تاریخ:دوشنبه 88/9/30
عین کلام را می آوریم فقط بخاطر اینکه بر خلاف آنها می خواهیم بدون تحریف و لجن پراکنی و دروغ پردازی و جوسازی وقایع اطراف خود را آنطور که هست تحلیل کنیم. پیشاپیش به شدت از آنها که می دانند درد کشیدن یعنی چه عذرخواهی می کنم اگر جایی از خواندن این افاضات دردی بر قلبشان نشست:
24 آذر88
«... من فقط می خواستم یک نکته ای رو عرض کنم، به هر حال ممکن است بعضیها مثل آیه الله منتظری آنچنان که ایشون در خاطراتش نوشته: «آقای خمینی دستور کشتار سال 67 رو داده، بنابراین در اونجا ایشون مقصره و باید پاسخگو باشه در مقابل ملت ایران» بعضی ها ممکن است نسبت به آقای خمینی چنین دیدگاهی داشته باشند، بعضیها هم چنین دیدگاهی نداشته باشند و حسن ظن بیشتری نسبت بهش داشته باشن. موافق، مخالف؛ در هر صورت اصلا این حرفها مهم نیست، بلکه باید هوشیار باشیم که آقای خمینی به گذشته تعلق داره، جنبش سبز نگاهش رو به جلو هست، یک وقت از این زاویه کودتاچیا نخوان استفاده بکنن و در صفوف جنبش اختلاف ایجاد کنن. هرکس هر نظری نسبت به گذشته داشته باشه، نسبت به هر موضوعی و هر کسی از جمله آقای خمینی، یک اصل رو همه برش متفقن، اونم این هست که آقای خامنه ای ... (عبارت بکار برده را به علت شدت توهین حذف کردم!) . بنابراین هر کس هر عقیده ای هم داره یاد گرفتیم که در کنار هم بایستیم و اختلافات عقیدتیون رو هم به رسمیت بشناسیم، با صندوق رای هم بین خودمون اختلافات رو حل خواهیم کرد. من این رو از این جهت عرض کردم که دیدم بعضیها موافق و مخالف صحبت میکنن، به هر صورت مسئله ما اصلا آقای خمینی نیست، مسئله ما آقای خامنه ایست که میخواد با فرافکنی فشار رو از رو خودش برداره...»
نوشته های فوق بخشی از صحبتهای محسن سازگارا است که در برنامه ای به نام «سبز یعنی استقامت تا بهار» به همراه همکاران امریکایی خود هر روز حوالی ظهر در استودیویی در امریکا ضبط می کند و از طریق شبکه های فرامرزی و یوتیوب و میل زدن به اعضای سبزِ شبکه اینترنتی خود و چندین رسانه دیگر در سطح وسیعی پخش می کند.
این برنامه که هر روز به مدت 10 دقیقه به صورت ضبط شده پخش می شود، ساختار ظاهری بسیار ساده ای دارد و در آن محسن سازگارا که گاهی برخی دیگر از رفقای خود مانند محسن مخملباف را هم به برنامه خود دعوت می کند، به بیان راهکارها، رهنمودها، خط مشی ها و برنامه های جنبش سبز برای سرنگونی نظام اسلامی می پردازد.
شاید بگویید خوب این آدم برای خودش حرف می زند و اصلا جایی هم حرفهایش شنیده نمی شود، اما نکته اینجاست که وی به همراه گروهی از فعالان فرامرزی جنبش سبز امروز به رهبران بالفعل جنبش سبز تبدیل شده اند و برای پی بردن به آن کافیست تنها به مطابقت شعارهای سبزها در روزهای 16 آذر و 13 آبان و نیز راهپیمایی روز قدس با شعارهایی که از دهان وی و همکارانش خارج می شود پرداخته و ببینید که همواره مسیرهای انتخابی در روزهای راهپیمایی منطبق بر مسیرهای مطرح شده از جانب گروه ایشان بوده و حتی اخبارهای پنهانی از جانب آقایان موسوی، خاتمی، منتظری و کروبی هم به صورت کاملا داغ و دست نخورده در دست ایشان قرار می گیرد.
برای آنکه کمی بیشتر با محیط برنامه وی آشنا شوید میتوانید لینکهای زیر را مشاهده کنید که اولی متعلق به برنامه دیروز 24 آذر او(که بخشهایی از آن از نظر گذشت) بوده و دومی به برنامه امروز، 25 آذر وی(که بخشهایی از آن از نظر خواهد گذشت) متعلق است:
25 آذر88
«...همینجا این سوال رو هم جواب بدم، دوست دیگری نوشته بود که اگر راهپیمایی در دفاع از آقای خمینی و محکوم کردن پاره کردن عکسش باشه ما چیکار بکنیم؟ با توجه به اینکه آقایان موسوی و کروبی هم گفتن مجوز رسمی به ما بدید تا ما بیایم اعتراضمون رو نشون بدیم ، مجمع روحانیون و آقای خاتمی هم همین درخواست رو کردن، بنابراین تا زمانیکه مجوز رسمی ندادند و این رهبرانِ جنبش اعلام نکردند که اونها میان تو خیابون و تو تظاهراتی شرکت میکنن، ما نباید در تظاهراتی شرکت بکنیم و وارد معرکه ای که این کودتاچیان درست کردن بشیم. این بساطی است که خودشون درست کردند.
هفته گذشته هم سعی کردند خودشون یک تظاهرات برگزار کنن، چون خیلی خیلی احتیاج دارند به اینکه تجمعی داشته باشند که بگند مردم از ما پشتیبانی می کنند. این تجمع رو دور آقای خامنه ای دیگه نمی تونن انجام بدن (پیشاپیش خیلی خیلی عذر می خوام از آوردن این عبارت) جنازه آقای خمینی رو از قبر در بیارن (باز هم پوزش) و برن به بهانه عکس آقای خمینی بلکه بتوانند کسانی رو جذب بکنند در پشتیبانی از خودشون.
اما ما باید نگاهمون رو به جلو باشه، آقای خمینی به گذشته تعلق داره، صف متحد ما باید حفظ بشه، اگر رهبران جنبش صلاح بدونن پا در خیابون بذارن البته تنهاشون نمی ذاریم، ولی اگر اونا صلاح ندونن ما در تجمعات کودتاچیان شرکت نمی کنیم.
بلکه بهترین کار این است که اگر میتونید در هر شهری که هستید و اونها اعلام تظاهرات یا راهپیمایی کردن عکس ازشون تبگیرید، گزارش ازشون تهیه کنید، اتوبوسایی که میرن از دهات از جاهای کوچیکتر آدم جمع میکنن، پول میدن، استخدام میکنن، هرچی بیشتر از این نجمعات قلابیشون بتونید مدارک جمع کنید بهترین کاریست که میشه در مورد حرکت اینا انجام داد و میشه نشون داد که چقدر ریزش داشتن.»
حال چند پرسش از آقای موسوی می پرسیم، تا باشد اینها هم اضافه بشوند به صدها سوال بدون پاسخ ما از ایشان، البته اگر ایشان ما را بخاطر تفاوت دیدگاهمان با خودشان مزدور دولت و جیره خوار و بسیجی قاتل(عرض پوزش از بسیجیان) و... خطاب قرار ندهند و مردم همین کشور قلمداد کنند:
آقای موسوی! محسن سازگارا خود را یکی از حامیان پر و پا قرص شما معرفی می کند و شما را همواره مورد احترام و تکریم قرار می دهد و بسیاری از اوقات هم از شما به عنوان رهبر جنبش نام می برد، آیا شما هم ایشان را مورد تکریم و احترام قرار می دهید؟
آقای موسوی! صحبتهای سازگارا را شنیدید؟ اگر نشنیدید بدانید که خیلی از جوانان جنبش سبزتان حرفهای او را بیشتر از شما می شنوند و اگر شنیدید از شما می پرسم، آیا با او موافقید؟ آیا شما هم امام را متعلق به گذشته می دانید؟ آیا شما هم مانند سازگارا رو به جلو حرکت می کنید؟ آیا شما هم در این حرکت رو به جلوی خود نام از امام بردن را ارتجاع و تحجر می پندارید؟ آیا امام از نظر نخست وزیر محبوبش هم در موزه اوقات به سر می برد؟ آیا...
آقای موسوی! می دانم! حتما جواب سوالهای بالا از جانب شما منفی است، می دانم اسماً هم که شده هنوز اندک ارادتی به حضرت روح الله در گوشه قلب شما موجود است، پس چرا ساکت نشسته اید؟ این حرفها را به نام حمایت از شما می زنند، اگر واقعا خود را شاگرد و مرید و عاشق امام می دانید پس کجاست غیرتتان که این زبان درازان را سرجای خود بنشانید و امام را حقیقت همیشه جاوید در تاریخ معرفی کنید؟
آقای موسوی! البته می دانم که معذورید از غیرت داشتن! چرا که خودتان همین چند روز پیش برای چندمین بار در بیانیه شماره 16 خود گفته اید:
«...زیباترین پدیده، جمع شدن مردمی از سلیقه‌های گوناگون گرداگرد هم بود. آنها برای آن که به این کار موفق شوند تفاوت‌ها و تنوع‌هایشان را کنار نمی‌گذاشتند، بلکه به رسمیت می‌شناختند. کسی لازم نمی‌دید که برای شرکت در این یکرنگی هویت خویش را از دست بدهد و دیگری شود...»
آقای موسوی! «هر شهروند یک ستاد» برای قبل از انتخابات بود، چرا بعد از انتخابات هم این سیاست کذایی خود را ادامه دادید؟
آقای موسوی! شاگرد امام! نخست وزیر محبوب امام! بیایید و تحویل بگیرید جنبشتان را، جنبشی که بخش اعظمی از آن امام را گذشته می داند، تفکراتش را پوسیده می شمارد، راهش را از کار افتاده می داند، تصویرش را آتش زدنی می شمارد.
آقای موسوی! البته می دانم، به حمایتهای سازگارا و حامیانش بسیار نیازمندید که اگر آنها نباشند دیگر جنبش سبز جمعیتی برایش باقی نمی ماند تا به خیال خام خودش نظام را سرنگون کند. بالاخره مصلحت ایجاب می کند که بین امام و سازگارا یکی را برگزینید که آن هم گویا سازگاراست که منفعت بیشتری برای شما به همراه دارد و امام گذشته است و کنار گذاشتنش عاقلانه تر!!
آقای موسوی! شما تفاوت هویتها در جنبش سبزتان را یکی از زیباترین پدیده های این جنبش می دانید، و مهمترین اصل موجود در این کنار هم قرار گرفتن را یکرنگی می شمارید. در واقع محور وحدت در جنبش شما همان «رنگ سبز» است. پس شما چطور به خودتان اجازه می دهید که نظرات خود را به این جنبش تحمیل کنید و به آنها دستور بدهید که «ما جمهوری اسلامی می خواهیم نه یک کلمه کم، نه یک کلمه زیاد»؟
آقای موسوی! در جنبش مطبوع و نه متبوعِ شما خیلی ها سبزند ولی زورشان می آید پشت نام خمینی کبیر پسوند امام بیاورند، هویتشان این است، خیلیها سبزند ولی جمهوری ایرانی می خواهند، هویتشان این است، خیلیها سبزند ولی اسلام را نمی خواهند، هویتشان این است، خیلی ها سبزند ولی روزه خوری در ملاء عام را افتخار خود می دانند، هویتشان این است. پس فردا اگر از شما راجع به اینان پرسیدیم حق ندارید اینها را ترد کنید و سبز ندانیدها! چرا که در جنبش شما سبز بودن حتی از مسلمان بودن هم مهمتر است.
آقای موسوی! چون می دانم سوالاتم را هیچ وقت پاسخ نمی دهید پس کلام خود را کوتاه می کنم در عین حال که سوالات فراوان راه گلویم را سد کرده اند و برایتان کماکان دعا می کنم که هر چند دیگر دیر شده است ولی شاید باز هم روزی دوباره شما را نخست وزیر محبوب امام ببینیم.
و حرف آخر به قول یکی از دوستانم که قبل از انتخابات می گفت:
«میرحسین در دفتر خاطرات ما نسل سومی ها همچون خاطره ای بود که هر چه می ماند و خاک می خورد، درخشانتر و زیباتر جلوه می نمود، کاش نمی آمدی مهندس! کاش نمی آمدی...»
